کتاب بچه های راه آهن

سرلوکوموتیو، سیاه و بسیار بزرگ به نظر می رسید. صدای قطار بلند و خشن بود. بابی جیغ زد:«بایست… بایست… بایست…» اما هیچ کس صدای او را نشنید؛ حتی پیترو فیلیس هم صدایش را نشنیدند چون صدای غرش قطار، صدای او را در خود محو میکرد.
هرکسی که بچه های راه آهن را خوانده باشد هیچگاه تصویر سه کودک کنار ریل راه آهن را فراموش نخواهد کرد. کودکانی که با ناامیدی تکه های پاره شده ی زیردامنی قرمز را در هوا تکان میدهند تا قطاری که به سرعت نزدیک میشود را از بلای پیش رویش آگاه کنند.