برشی از کتاب:
“نفس انسان به هنگام مرگ به پایه‌ای از کمال نایل شده است. بر این اساس، تعلق دوباره‌ی آن به جنین، به حکم لزوم هماهنگی میان نفس و بدن، مستلزم تنزل نفس از مرحله‌ی کمال به نقص و بازگشت از فعلیت و قوه است که با سنت حاکم بر جهان آفرینش (مبنی بر سیر استکمالی موجودات از قوه به فعل) منافات دارد.
چنانچه بپذیریم نفس پس از جدایی از بدن، به بدن زنده‌ی دیگری تعلق پیدا می‌کند، این امر مستلزم تعدد نفس در یک بدن و دوگانگی در شخصیت است، و چنین چیزی با درک وجدانی انسان از خویش که دارای یک شخصیت است منافات دارد.”
آیت الله العظمی جعفر سبحانی در 20 فروردین 1308 شمسی در تبریز دیده به جهان گشود. پدر بزرگوار ایشان آیت الله حاج شیخ محمد حسین سبحانی خیابانی از علمای ربانی و استاد برجسته آن خطه بود. ایشان نزد بزرگانی چون آیت الله العظمی برورجردی، آیت الله کوهمردی، امام خمینی و همراه با استاد مطهری از محضر علامه طباطبایی کسب فیض نمودند. همت ایشان در عرصه علم و جامعیت ایشان در علوم مختلف اعجاب آور است و اولین تالیفات ایشان در سن 17 سالگی بود.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.