کتاب پنجره های تشنه

رسیدیم به روستای نهرمیان. مردم یا حسین گویان می دویدند سمت ضریح، انگار که بخواهند تریلی را فتح کنند. چند دقیقه ایستادیم و موقعی که تریلی داشت حرکت می کرد، به مردم می گفتیم لبه حفاظ را ول کنند که یک وقت زمین نخورند. پسر جوانی سماجت می کرد. گفتم: پسر جان ول کن. الان زمین می خوری. پسر که فهمید دیر یا زود باید تریلی را رها کند به من گفت: ببین من فرشادم، من را به اسم دعا کن کربلا. بعد تریلی را ول کرد. داشتیم دور می شدیم که داد زد: فرشاد… یادت نره. همان جا نشست به گریه و کف دستش را کوبید زمین. دور می شدیم و فرشاد نشسته بود کنار جاده. من هم نشستم پشت تریلی به گریه. حاضر بودم همه چیز را بدهم جایم را با فرشاد، عوض کنم.