کتاب این ترک پارسی گوی

منزوی می‌گوید:«دفتر شهریار همیشه برای تسخیر دل مشاق من طرفه‌هایی در آستین داشته است. اگر در 20 سالگی غزل‌های عاشقانه‌اش را دوست داشتم و در 30 سالگی «ای وای مادرم» او را می‌پسندیدم و در 40 سالگی با هذیان دل‌اش در آفاق شور و حال پر می‌گشودم، امروز در عین حال که تمامی آن شعرها را که سوگلی‌های 20 و 30 و 40 سالگی‌ام بوده‌اند دوست می‌دارم، با غزل‌های جاافتاده پیرانه سرش خلوت می‌کنم و دیوان و دفتر او از کتاب‌های بالینی من است».